Allium × cornutum

Oorspronkelijk werd deze ui door tuinders in het zogenaamde Koningsdal rondom Utrecht veel geteeld. Dit gebied nabij Amelisweerd heeft tot tweemaal toe uitbreiding van snelwegen overleefd, anders was dit uitje misschien al definitief verdwenen. De Sint-Jansui ontleent zijn naam aan het feit dat dit ras vóór Sint-Jansdag op 24 juni geoogst diende te zijn, net als de asperge en Sint-Jansrogge. De teelt rondom Utrecht suggereert een raakvlak met het kapittel van Sint Jan dat naast de Dom een kruidenhof had, waar deze ui ongetwijfeld ook gekweekt moet zijn. Ook kan het zijn dat vanwege de overeenkomst van de kledij van deze kanunniken of domheren van het kapittel (over elkaar aangetrokken habijten) en de bolrokken of rokkebollen (schillen over elkaar) van de ui men op de benaming Sint-Jansui is gekomen.

Sint-jansui heeft de kracht om over een afstand van een halve meter de tranen uit je ogen te laten spatten. De Sint-Jansui vormt ondanks dat hij bloeit geen zaad en wordt vegetatief vermeerderd. Het was vroeger de eerste en vroegste ui die gegeten kon worden. Vanaf 2008 is de Sint-Jansui in de zogenaamde Oranjelijst van oude, in Nederland geteelde groenterassen van het Centrum voor Genetische Bronnen Nederland (CGN) opgenomen. Een bijzonder kenmerk is dat op de onderkant van een bolletje spontaan worteltjes ontstaan, wat geen andere ui doet. Van ziektes of virussen heeft deze ui geen last en hij blijft groen in de winter.

Deze ui heeft een adembenemende geur.

De Sint-Jansui is (na koken) iets zoeter dan de bosui. Meegebakken in een omelet ontstaat een weeïge smaak, in de sla komt deze ui veel beter tot zijn recht. Na inmaken blijft de Sint-jans ui wit, in tegenstelling tot het sjalotje. Ook het blad of look kan worden gegeten. Het rauwe Sint-Jansuitje gaat goed samen met een glaasje jenever.