Veldzuring

Zuur!

Zuringsoorten zijn het best uit elkaar te houden aan de vruchtjes, maar die heeft een plant natuurlijk lang niet altijd. Gelukkig heeft de veldzuring heel kenmerkende bladeren, met een pijlvormige voet. Hij groeit op vochtige, matig voedselrijke grond en is in Nederland erg algemeen. Het is één van de 13 soorten zuring die in Nederland in het wild voorkomen. De tuinzuring (Rumex rugosus) is een ‘vergeten’ bladgroente met grote en brede bladeren, die in Nederland zelden verwildert en wellicht uit de veldzuring is ontstaan.

Rumex is de oude Latijnse naam voor zuring en acetosa is afgeleid van het Latijnse acetum voor azijn: dus een zuur smakende zuring. Deze zure smaak wordt veroorzaakt door oxaalzuur, dat ook in rabarber, postelein, spinazie en klaverzuring zit.

Veldzuring is een vaste, tot 1 meter hoge, tweehuizige plant. Dat wil zeggen dat een plant alleen mannelijke of vrouwelijke bloemen heeft. De onopvallende bloemen staan in een slanke pluim en hebben een bloemdek dat uit twee kransen van drie blaadjes bestaat - waarvan de binnenste in de vrouwelijke bloemen uitgroeien tot de vruchtkleppen die het driekantige vruchtje bedekken.

Een bekend Vlaams recept met de bladeren van de veldzuring, is Paling in het Groen. Behalve als groente in soep, stamppot of salades, werd het sap van de bladeren wel gebruikt om ijzervlekken uit textiel te verwijderen en tegen jeugdpuistjes. Veldzuring wordt in Vlaanderen en in Frankrijk nog wel geteeld, er zijn zelfs enkel cultuurvariëteiten in de handel, met prachtige namen als Reuzen van Belleville en Lyonese grootbladige gele.