Zevenblad

Een onuitroeibare soepgroente

Zevenblad, wie kent het niet? Om maar met het positieve te beginnen: Zevenblad is prima eetbaar, de bladeren kunnen bereid worden als spinazie en gedroogd smaakt het naar peterselie. Het bevat o.a. vitamine C, caroteen en kalium, calcium, magnesium en kiezelzuur.

Omdat de Romeinen het als groente hier geïntroduceerd hebben wordt het in sommige streken ook wel Romeinse kervel genoemd. Vroeger werd het zevenblad als geneeskruid bij jicht gebruikt. Vandaar de Duitse naam Gichtkraut. Jicht aan de voet wordt ook wel podagra genoemd, vandaar dus de soortnaam podagraria. Aegopodium betekent geitenpootje en zou zijn afgeleid van geitenpootje als benaming voor jicht in de volksmond.

Dit was het positieve, maar zevenblad heeft ook een andere kant. Het wordt ook wel het tuinmansverdriet genoemd. Het is een bijna onuitroeibaar wortelonkruid. De wortelstok breekt makkelijk af en zelfs het kleinste stukje groeit gemakkelijk uit tot een volwaardige vaste plant die ondergronds enthousiast vermenigvuldigt.

Zevenblad groeit op beschaduwde plaatsen in heggen, tuinen, wegbermen en akkerranden op vochtige of bemeste grond. De plant wordt 60-90 centimeter hoog, de stengels zijn hol en gegroefd. De bladeren zijn onder aan de stengel zeventallig (vandaar de naam) en hebben drie blaadjes bovenaan en twee maal twee blaadjes onderaan het blad. Ze hebben een bladsteel met een buikige schede. Hoger aan de stengel zijn de bladeren vaak vijftallig.

Zevenblad bloeit met een samengesteld scherm met twaalf tot twintig stralen zonder omwindsels. De bloeitijd is van mei tot augustus. De bloempjes zijn meestal wit, maar soms enigszins roze en hebben een doorsnede van 1 millimeter. Er zijn vijf kroonblaadjes met naar binnen gekrulde punten. De schermvormige bloemen zijn mooi te verwerken in kleurige veldboeketten.