Witte paardenkastanje

Glanzend en bruin zaad

In mei draagt paardenkastanje rechtopstaande bloemtrossen vol witte bloemen met van geel naar rood verkleurende vlekjes: de honingmerken die vele insecten de weg naar de nectar wijzen. Na de bloei ontstaan groene vruchten met stekels. Uit elke vrucht valt in het najaar een groot, glanzend en bruin zaad, de bekende kastanje.

Aesculus hippocastanumkomt in het wild voor op de Balkan, in Griekenland en Bulgarije tot 1500 meter hoogte. In de natuur is de soort bedreigd: er zijn hooguit 10.000 exemplaren over. Maar door de mens is paardenkastanje overal aangeplant. Twee ziektes eisen echter hun tol. De kastanjebloedingsziekte is een bacterie die het bastweefsel aantast. Ook de paardenkastanjemineermot kan bomen aantasten.

Witte paardenkastanje met gekronkelde takken staat bekend als Aesculus hippocastanum ‘Tortuosa’.

Na beuk, eik en linde is de witte paardenkastanje de meest voorkomende monumentale boom in Nederland. Grote boom tot 25 m hoog met een ronde kroon met een kruin van dezelfde doorsnee en een stamomtrek van 5 meter. De boom wordt ongeveer 150 jaar oud met uitschieters tot 300 jaar. In het jeugdstadium bestaat er gevaar voor zonnebrand van de bast, deze vormt schors pas op oudere leeftijd. De knoppen kleven. Bladeren met 5-7 ongesteelde blaadjes. Ze zijn omgekeerd-eirond, onregelmatig getand. In de nerfoksels aan de onderzijde staan toefjes bruine haren.

Paardenkastanje behoort tot de vroegst uitbottende bomen, waarbij blad en bloem gelijktijdig ontluiken, meestal in de 2e helft van mei met eindstandige 'kaarsen'. De bloeiwijzen zijn tot 30 cm lang en tot 10 cm in doorsnede. De 4-5 witte kroonbladen hebben een gele macula (= vlek), die roze en tenslotte rozerood verkleurt. Er zijn meestal 7 meeldraden die buiten de kroon steken en de vruchtbeginsels zijn met klierharen bezet. De basis hiervan groeit uit tot de stekels van de bolster. De zaden zitten soms met 2 in de bolster.