Zaailathyrus

Geniet, maar eet met mate van dit pronkerwtje

Van oudsher werd deze Lathyrus al in Azië en Oost-Afrika geteeld, zowel voor de menselijke consumptie als voor veevoer. Omdat de oogst bijna niet kan mislukken, teelt men deze pronkerwt als een verzekering voor het misgaan van andere teelten. De erwten kunnen als ze gedroogd zijn lang bewaard worden en voor gebruik tot meel vermalen worden.

In Italië heet dit peulgewasje Cicerchia marchigiana en het wordt aldaar al eeuwenlang uit de natuur gegeten!

Als sierplantje met zijn bleekblauwe vlinderbloemetjes misstaat deze Lathyrus allerminst. De hoogte is 60 centimeter en de plant houdt van een vochtige en zonnige plek.

Heerlijk mals zijn de kleine, onrijpe peultjes en rond de Middellandse Zee worden de rijpe zaden gegeten als (droog)erwtjes: een voedzame lekkernij. Zet ze echter niet vaker dan 1x per week op het menu en kook ze 30 minuten: een overmaat van bepaalde aminozuren in het zaad schaadt. In arme tijden at men zich het ‘Lathyrisme’, een zenuwziekte. Niet bang worden, rond de Middellandse Zee, maar ook in Azië wordt deze groente zeer regelmatig gegeten. Tenslotte: als bemestingsplant is deze Lathyrus vanwege de snelle stikstofvastlegging zelfs effectiever dan klavers!

Lees meer

Boontje komt om zijn loontje!

Lathyrisme of neurolathyrisme is een neurologische ziekte die voorkomt bij mensen en gedomesticeerde dieren, vooral na de consumptie van Lathyrus sativus. De consumptie van grote hoeveelheden Lathyrus-boontjes met een hoge dosis van het neurotoxine bèta-oxalyl-L-alfa, bèta-diaminopropionzuur (ODAP) veroorzaakt verlamming. De ziekte komt voor in sommige gebieden in Bangladesh, Ethiopië, India en Nepal. Gedurende het bewind van Francisco Franco in Spanje waren er verschillende uitbraken van lathyrisme, wat werd veroorzaakt door gebrek aan voedsel waardoor mensen grote hoeveelheden lathyrusmeel gingen consumeren.